Πετάγματα



Απαγορευτικό πτήσης  σήμερα..

λόγω καιρού..

Όμως ο χαρταετός μου, ήθελε οπωσδήποτε να απογειωθεί!

Γιαυτό, φόρεσα τα αδιάβροχα φτερά μου, τον έδεσα  σε μια άκρη της φαντασίας μου, της έδωσα τον σπάγκο και ... πετάξαμε!
Όσο ψηλά πετούσαμε, τόσο εκείνη άφηνε σπάγκο και φτάναμε ψηλότερα!

Τι όμορφος που φαίνεται ο κόσμος απο κει πάνω! 
Μήτε ο πόνος του είναι ορατός, μήτε η ασχήμια του! 

Ένα σμήνος σπουργίτια, ήρθαν δίπλα μας και μας χαιρέτισαν λυπημένα..
-Τι συμβαίνει; ρώτησα..
- Κάποιοι, ξερίζωσαν το δέντρο που στέγαζε τις ζωές μας και δεν ξέρουμε που να πάμε.. Στα άλλα δέντρα, δεν μας δέχονται.. Λένε πως είμαστε ξένοι..είπαν.

Τα πήρα κάτω απο τις φτερούγες μου κι έτσι καθώς πετούσαμε,
ένα μεγάλο σύννεφο, μας είπε πως σκόπευε να ελευθερώσει τη βροχή που κρατούσε στα χέρια του.. 

Τότε, το παρακάλεσα, στις στάλες της βροχής του,
να δώσει τα μικρά πουλιά,
που σπίτι πια δεν έχουν..
Καθώς θα πέφτουν στα κλαριά, εκεί να τα αφήσουν! 
να χτίσουνε ζεστή φωλιά να μπουν να ξαποστάσουν! 

Εκείνο δέχτηκε με μιας, μα ζήτησε απο μένα, να πάρει τον χαρταετό, στις στάλες να τον δώσει.. 

Έτσι, γέμισε ο ουρανός... χάρτινες θαρρείς, χρωματιστές σταγόνες, που με φτερά μικρών πουλιών, κατέβαιναν στη γή.. 

Τίναξα  από τις φτερούγες μου, το έλεος της βροχής και προσγειώθηκα στο παρόν! 

Σοφία Μαρωνίδη